Moi drodzy. Dziś dotarła do mnie wiadomość od zaprzyjaźnionej blogerki, że jakiś mały kutas o nicku: MANIAK HORRORÓW prowadzący swojego bloga na filmweb kopiuje moje recenzje, W CAŁOŚCI, RAZEM Z OCENAMI I GRAFIKĄ!!!
Podaje link: http://www.filmweb.pl/user/Maniak_horrorow_/blog
Zgłosiłam sprawę redakcji filmweb, ale czy to coś da? Czy trzeba gnidę wytropić i złożyć całopalną ofiarę?
Gorączka chwili – Viveca Sten
W noc świętojańską w nadmorskim miasteczku Sandhamn dochodzi do serii wypadków.
Wszytko zaczyna się od młodej na wpółprzytomnej dziewczyny próbującej odszukać w pijanym tłumie swoim znajomych. Do tego dochodzi zniknięcie czternastoletniej dziewczynki, która wyruszyłam na swoją pierwsza popijawę i na koniec zwłoki nastoletniego chłopaka zatłuczonego nieopodal plaży. Wszystkie te wydarzenia próbują złożyć do kupy policjanci pod przewodnictwem inspektora Andreassona.
“Gorączka chwili” to już piąty tom cyklu “Morderstwa w Sandhamn” autorstwa Vivecy Sten, szwedzkiej prawniczki. Do tej pory w ogóle nie miałam do czynienia z tą pisarką. Jakoś zaginęła mi w tłumie innych skandynawskich autorów kryminałów- tak popularnych w Polsce, głównie dzięki wydawniczej serii “Czarna seria”.
Fakt, że w moje ręce trafiła piąta część cyklu w żaden sposób nie wpłynęło na mój odbiór książki. Nie czułam się pogubiona w gąszczu wątków rodzinnych i obyczajowych, jak to może się dziać, jeśli w ten sposób zaczniecie przygodę np. z Camillą Lackberg. Oznacza to, że książki Sten spokojnie możecie czytać w dowolnej kolejności. Możecie zacząć np. od “Gorączki chwili”.
Już sam tytuł powieści zdradza nam naturę piątego z kolei ‘morderstwa w Sandhamn’.
Jest to zbrodnia, która rozegrała się w środowisku młodych ludzi, nie szczędzących wysiłku by w doborowym towarzystwie wprowadzać się w stan nieważkości wszystkimi dostępnymi metodami. Jedna z takich osób staje się ofiarą morderstwa. Jest nią, szesnastoletni Victor.
Chłopak wraz z ze swoją dziewczyną, koleżanką i kolegą wybierają się na świętojańską balangę na jachcie. Tam dochodzi do spięć i w efekcie każde z nich rozbiega się w swoją stronę. Pamiętajmy też o tym, że koledzy Victora nie są jedynymi, którzy postanowili tej nocy zaszaleć. Baluje całe miasteczko i co i rusz dochodzi do jakiś incydentów.
Jak w tej gęstwinie chwilowo niepoczytalnych wyłonić sprawce morderstwa? Jak odtworzyć wydarzenia z tej nocy skoro większość świadków była tak nawalona, że niewiele pamięta.
Kto zabił?
Tu mamy, jak na kryminał przystało, kilka tropów. Żaden z potencjalnych sprawców, jakich podejrzewał inspektor Andreasson nie przekonał mnie i z niecierpliwością czekałam aż autorka w końcu go zdemaskuje.
W toku śledztwa poznajemy świat młodych rozbawionych, którzy pewnego dnia przeholowali z używkami i jedno z nich nie wróciło do domu. Jest to obraz mało zabawny, wbrew pozorom. Młodym ludziom towarzyszy przerastająca ich możliwości gama emocji. Jak zazwyczaj w takiej sytuacji rodzice nie zdają sobie z niczego sprawy. Wątki obyczajowe są więc całkiem ciekawe i wiarygodne. Samo zaś rozwiązanie głównej zagadki pokazuje nam jak niewiele potrzeba żeby zejść z tego świata.
Dodatkowy plus daję za zakończenie historii, jest do prawdy mocne i silnie przygnębiające. Żaden tam tęczowy happy end i trzymanie się za rączki.
Styl autorki jak i samo prowadzenie fabuły przypadło mi do gustu i przekonało swoją prostotą i klarownością. Jest to opowieść napisana bez wysiłku, którą czyta się z przyjemnością.
Moja ocena:7/10
Za książkę dziękuję wydawnictwu Czarna Owca:
Th Boy (2016)
Młoda Amerykanka, Greta ucieka przed agresywnym facetem aż do Wielkiej Brytanii, gdzie udało jej się znaleźć posadę niani ośmioletniego chłopca imieniem Brahms. Tak trafia do starego, wiktoriańskiego domu Państwa Heelshire i tu dowiaduje się więcej o charakterze swojej pracy.
Sędziwi rodzice zatrudniający Gretę wciskają jej w ręce porcelanową lalkę i każą ją niańczyć, podczas, gdy oni udadzą się na zasłużony urlop. Matka Brahmsa przedstawia młodej opiekunce szereg zadań jakim ma oddawać się w ramach opieki nad lalką. Są to te rzeczy, które należałoby wykonywać przy zwyczajnym, rozpieszczonym dziecku, bo według Państwa Heelshire Brahms takim dzieckiem jest. Zdają się być kompletnie obłąkani w swoim przekonaniu. Greta ignoruje zalecenia, ale wkrótce przekona się, że Brahmsowi trzeba jednak poświecić uwagę.
“The boy” był pierwszym filmem wyświetlanym w ramach maratonu grozy w kinie Helios, na który dostałam zaproszenia od organizatora event’u.
O samym maratonie nie mogę powiedzieć wiele dobrego i nie ze względu na jego repertuar. Tej nocy kino zostało zaatakowane przez chmarę małolatów zachowujących się jak bydło i skutecznie utrudniających cieszenie się seansem. Sala była pełna, co powinno świadczyć o dużym zainteresowaniu kinem grozy, ale przyczyną tego spędu była raczej możliwość wyrwania się z domu na noc i uspawania pod kinem w czasie przerw miedzy wyświetlanymi filmami…
Ale do rzeczy, film. Już po zapoznaniu się z preessbookiem tego filmu wiedziałam, że będzie to klasyczny straszak oparty na ogranych motywach. Jego twórca zmajstrował do tej pory takie filmy jak “Demony”, “Wer”, czy “Stay alive”. Tu przestawia nam historię lalki, nawiedzonej lalki, którą ukochało sobie stare, bezdzietne małżeństwo.
Sytuacja uderza irracjonalnością praktycznie od progu. Młoda opiekunka ma niańczyć lalkę. Mogłoby się wydawać, praca marzeń, ale po pewnym czasie Greta zorientuje się, że z Brahmsem faktycznie jest coś na rzeczy.
Pierwszą rzeczą jaką dostrzega jest to, że lalka przemieszcza się. Gdy ta przebywa w innym pomieszczeniu Brahms potrafi zmienić położenie, czy odwrócić porcelanową główkę wbijając tym samym celnie swój szklany wzrok w opiekunkę.
Takie drobne fragmenty są całkiem udane, na mnie jednak najbardziej zrobiła wrażenie scena, w której kapiąca z sufitu woda zaczęła imitować łzy płynące po policzku lalki. Innym udanym fragmentem jest scena, gdzie Greta zauważa przesuwający się cień po drugiej stronie drzwi, drzwi za którymi przebywa lalka. Słyszy kroki i tym samym utwierdza siebie – i nas – w przekonaniu, że lalka żyje swoim opętanym życiem.
Ciekawie przedstawia się też rodowód lalki, a raczej jej wersja oryginalna, czyli prawdziwy chłopiec imieniem Bramhs. Przed dwudziestoma laty, jedyny syn Państwa Heelshire miał zginąć w pożarze domu. Jaki był za życia? Dziwny. Od tej pory towarzyszy im w postaci porcelanowej lalki i portretu na ścianie skąd patrzy na domowników niewinnymi oczkami. Mały Brahms jednak nigdy niewinny nie był, ani jako chłopiec, ani jako lalka.
Wszystkie filmowe wydarzenia idą w stronę ghost story, może zbyt typowego i mało porywającego, nie licząc drobnych fragmentów obliczonych na jednorazowy postrach, nie na długofalowy nastrój grozy. Jednak w pewnym momencie historia całkowicie zmienia tor.
Twórcy wypinają swe tyły na motyw nawiedzenia serwując nam zwrot akcji. Nie powiem, zaskoczyło mnie to, ale wcale nie pozytywnie. Po prostu w tym momencie to, co udało się w bólach wyrzeźbić na tym mało oryginalnym schemacie legło w gruzach. Mamy tu jedno z typowych zagrań ‘z dupy’. Taki zwrot akcji mało, że niweczy aspiracje ghost story to jeszcze nie oferuje w zamian nic nowego, nic oryginalnego. Po prostu przechodzimy z typowego ghost story pokracznym skokiem ku marnemu wątkowi shlashera.
Zdecydowanie wolałabym aby zostawiono historię Brahmsa w wersji niewypowiedzianej. Chociażby posługując się tu wątkiem psychicznego załamania jakiego miałaby doznać Greta. Ostatecznie za sprawą agresywnego chłopa straciła dziecko, więc można by było wykorzystać ten fakt i ukazać rozwój psychozy, który sprawi, że Greta podzieli los swoich chlebodawców i tak jak oni pokocha lalkę, która zastąpi jej dziecko. To moim zdaniem dużo ciekawsza alternatywa, ale cóż, nie ja piszę hollywoodzkie scenariusze;)
Pod względem wykonania film jest bardzo poprawny. Aktorstwo nie najgorsze, choć raczej średnie, szczególnie jeśli chodzi o główną postać. Bardzo dobra scenografia i dobrze wkomponowana muzyka.
Zabrakło tu jednak systematyczności w pracy. Film jest bardzo nierówny. Niektóre fragmenty są bardzo dobre w czasie innych towarzyszy nam smętna nuda. Gdyby fabuła nie zboczyła z kursu mogłabym go zaakceptować jako poprawne, typowe ghost story, ale desperacki ruch twórców w finale nakazuje mi sądzić, że jest to film ze zmarnowanym potencjałem, który więcej by chciał niż mógł.
Moja ocena:
Straszność:3
Fabuła:6
Klimat:7
Napięcie:6
Zabawa:5
Zaskoczenie: 5
Aktorstwo:6
Walory techniczne:7
Oryginalność:4
To coś:5
55/100
W skali brutalności:1/10
* Wpisy dotyczące pozostałych filmów wyświetlanych w czasie maratonu pojawia się w przeciągu kilku najbliższych dni.
Demon(2015)
Jasnowłosa Żania przywozi z pobytu w Londynie przystojnego narzeczonego, Petera. Zamierza wraz z nim zamieszkać w domu odziedziczonym po dziadku, a przyjecie weselne urządzić w pobliskiej stodole. Tak też się dzieje. Jednakże dzień przed ceremonią Peter wykopuje na podwórku przed domem ludzie szczątki. To zdarzenie w jaki sposób zmienia go. Mimo iż w czasie przyjęcia weselnego chce zachować zimną krew jego stan psychiczny i fizyczny cały czas się pogarsza. To co wygląda na epilepsje według obecnego na weselu starego Żyda jest opętaniem.
Bardzo trudno jest przekonać polskich widzów, że ich rodacy potrafią robić filmy grozy. Kiedy tylko nadarzy mi się ku temu okazja zawsze staram się unaocznić ten fakt. Polacy czują takie klimaty, ich filmy są nietypowe i dziwne.
Niestety od dawna żadne polski twór nie przebił się komercyjnie na tyle by przekonać do tego młodsze pokolenie. Wszyscy pamiętają tylko fiasko “Pory mroku“, a psychodeliczne horrory Żuławskiego giną w tłumie doniesień o tym, że facet był dupkiem.
W ubiegłym roku nieznany mi zbytnio reżyser Marcin wrona podjął się zadania nakręcenia horroru. W Polsce, dla polskich widzów. Po czym popełnił samobójstwo. To nie czas i miejsce na roztrząsanie motywów jakie kierowały twórcą “Demona”, wspominam o tym jedynie z powodu żalu, bo facet odwalił kawał dobrej roboty i szkoda, ze nie nakręci już nic więcej.
“Demon” podobał mi się szalenie. Na pewno to kwestia mojego sentymentu do polskiego kina grozy, ale dostrzegam w nim nawiązania do takich dzieł jak chociażby “Widziadło“.
Poszczególne elementy fabuły skojarzyły mi się także z moim ulubionym filmem Smarzowskiego “Weselem”. Chodzi tu głównie o pokazanie polskie tradycji, polskiej mentalności w sposób satyryczny i dosadny. Z tym, że na weselu Wojnarówny był tylko trup, tu jest trup i duch, który opętał pana młodego.
Obraz Wesela w filmie Wrony bardzo silnie łączy się z przymiotami należnymi epoce romantyzmu. Wesele w stodole, tradycyjne przyśpiewki zamiast disco polo, panna młoda jest zwiewna i eteryczna nie wypindrzona i zmanierowana. Zaproszeni goście zachowują się w sposób bardzo swobodny – osobiście nigdy nie byłam na takiej imprezie. Wszystko wygląda pięknie, barwnie, sentymentalnie, oczywiście do czasu. Wiele scen, jak i całe przesłanie, jak domniemam, oparte jest na symbolice, tej zapomnianej i niechcianej.
Głównym punktem programu są szczątki jakie pan młody, ten obcy, a jednak przyjęty do rodziny chłopak, znajduje na podwórku. Wbrew typowo polskiej mentalności nakazującej trzymanie trupów głęboko w szafie ten wrażliwiec o tym mówi.
Pojawia się ciekawa charakterystyka ojca pany młodej, który niczym Wojnar stara się nad wszystkim zapanować. Grabowski powala tą rolą i sprawnie wplata groteskę i czarny humor w irracjonalną sytuację, w której panu młodemu odbija na weselu. Wszytko wypada tak naturalnie jakby scenariusz pisał się sam. Jeśli już o panu młodym mowa, wcielający się w te rolę Itay Tiran pokazał warsztat na najwyższym poziomie. Jego zadanie było bardzo trudne, bo musiał pokazać się zarówno do strony typowego młodego żonkisia, zakochanego i chcącego pokazać rodzinie panny młodej najlepszą wersję siebie, po czym ma płynnie przejść w histerię związaną z doznawanymi halucynacjami, tu dać popis obłędnych konwulsji rodem z “Opętania” Żuławskiego, by na koniec odegrać rolę młodej dziewczyny w ciele faceta o_O.
Agnieszka Żulewska w roli panny młodej też wypada kwitnąco. Tak naturalnie, eterycznie i bardzo emocjonalnie.
Film dostarczył mi dano nie spotykanych wrażeń. Jest klimat, za sprawą wyboru otoczenia i wykonanych tam zdjęć, jest dobry warsztat aktorski, jest polskość w nieco nieprzyjemnym kontekście, i duchy przeszłości – nie koniecznie chodzi mi tu o tytułowego demona.
Film nie jest łatwy w interpretacji i zdania na temat tego skąd pojawiły się zwłoki pod domem panny młodej i co stało się z żąkisiem, jaki udział w tym wszystkim przypadł rodzinie dziewczyny są zdecydowanie podzielone.
Jeśli chodzi o moje zdanie, to…
SPOILER: Zacznę do tego, że nie koniecznie podpisuję się pod teorią dybuka. Demonem nawiedzającym pana młodego równie dobrze mogłaby być strzyga, bo jak wskazuje słowiańska mitologia dziewczyna zabita w dniu ślubu zmienia się w strzygę i prześladuje żywych. A zakładam, że Hana mogła zostać załatwiona w dniu ślubu z jakimś krewnym nowej panny młodej – jej dziadkiem, wujkiem, tak że po jej śmierci rodzina Żanety przejęła dom. Z uwagi na to, że zabita była żydówką, można to podciągnąć pod dybuka, czyli ducha opętania w religii żydowskiej, który chce odzyskać swoje życie. Ale z drugiej strony, Hana powinna w takim razie wziąć się za Żanetę i odzyskać w ten sposób obiecanego ukochanego. To by było logiczniejsze.
Jeśli chodzi o końcówkę filmu, to nie sądzę żeby było tak jak sądzą niektórzy, że ojciec Żanety o wszystkim wiedział, dlatego przyjaciel rodziny, Rolando, czy jak mu tam było ‘zniknął’ żonkisia. Myślę, że chłopaczek zrobił to z zazdrości o dziewczynę. Jej ociec był tak wypięty na przeszłość, że nie sądzę by uczestniczył w jakiś rodzinnych tajemnicach. Jak powiedział stary żyd w czasie ślubnego przemówienia, nie trzeba być złym człowiekiem żeby robić złe rzeczy. Czysta kropla wody w połączeniu z brudną kałużą zmienia się, przestaje być czysta. Myślę, że to odnosiło się właśnie do przodków Żanety i jej ojca. KONIEC SPOILERA
Podsumowując, uważam, że film jest niezwykle udany. Na pewno będę do niego wracać, bo aż przyjemnie patrzy się na tak dobrze wykonaną robotę. Bez efekciarstwa, bez naśladowania amerykańskich sposobów tworzenia kina grozy. Wszytko jest tak jak powinno. Przesunęłam relacje z maratonu grozy w Helios żeby napisać Wam o tym filmie. Na prawdę warto go obejrzeć.
Moja ocena:
Straszność:4
Fabuła:8
Klimat:9
Napięcie:6
Zabawa:9
Zaskoczenie:6
Walory techniczne:9
Aktorstwo:9
Oryginalność:9
To coś:10
79/100
W skali brutalności:1/10
Rebeka – Daphne du Maurier
Młoda Amerykanka wraz ze swoją chlebodawczynią bawi w Monte Carlo. Tam dziewczyna poznaje przystojnego wdowca, Max’a de Wintera, właściciela słynnego pałacu Manderley. Uprzejmość gentlemana sprawia, że dziewczę zakochuje się w nim bez reszty, a ten nieoczekiwanie oświadcza się jej.
Szara myszka i bogaty przystojniak, to mogła by być nowa historia kopciuszka, ale sprawa jest bardziej złożona. Nasza bohaterka czuje, że mężczyzna wcale nie daży jej uczuciem, a mimo to pojmuje ją za żonę i zabiera do okazałego domostwa. Tam na każdym kroku ktoś przypomina jej o poprzedniej właścicielce domu, Rebece de Winter, niedoścignionym ideale. Przed rokiem żona Maxa utonęła w wodach pobliskiej zatoki i wszytko wskazuje na to, że ten nadal jeszcze nie pogodził się z jej śmiercią. Młoda żona popada w coraz większą rozpacz porównując siebie do Rebeki. Jest już na granicy całkowitego załamania, odtrącona i wyszydzana jako nowa pani domu, gdy wreszcie prawda na temat małżeństwa Rebeki i Maxa wychodzi na jaw.
“Rebeka” to szlagierowa powieść Daphne du Maurier. Sama mam już w zapasie jej kolejne dzieła i na pewno jeszcze wrócę do tej autorki. Po raz pierwszy zetknęłam się z jej prozą dzięki filmowej ekranizacji powieści “Rebeka”, później ekranizacji opowiadania “Ptaki”. O ile pierwszy z filmów Alfreda Hitchcocka mnie totalnie zachwycił to “Ptaki” nadal nie budzą we mnie ciepłych uczuć. Po lekturze tytułowego opowiadania ze zbioru “Ptaki” przekonałam się jak niewiele ma z nim wspólnego filmowa fabuła, toteż zaczęłam obawiać się, że tak też może być w przypadku “Rebeki”, a przecież kocham ten film. Moje obawy okazały się całkowicie bezzasadne, w przypadku “Rebeki” Hitchcock wiernie oddał fabułę powieści dzięki czemu ta, urzekła mnie nie mniej niż film na jej podstawie.
Powieść liczy sobie jakieś trzysta stron, na których śledzimy historię ciężką do gatunkowego sklasyfikowania. Jest to na pewno powieść o miłości, ale nie kopciuszkowy melodramat jak można by się spodziewać po początkowych partiach powieści. Bardzo szeroko omawiana jest tu psychologia bohaterów.
Po pierwsze mamy nasza bezimienną bohaterkę. Autorka włożyła wiele wysiłku by pokazać nam jej nieśmiałość, kompleks niższości i desperację. Ba, nie dała jej nawet imienia, co doskonale kontrastuje z tytułową postacią, która mimo iż nie istnieje fizycznie na kartach powieści, jest martwa od roku, to siła jej charakteru determinuje poczynania wszystkich bohaterów jacy się z nią zetknęli albo choćby o niej usłyszeli.
Tytułowa Rebeka to w oczach narratorki powieści kobieta idealna. Piękna, pełna ogłady, szczodra, towarzyska, dowcipna i bystra. Wszystkie te cechy w ciemno przypisuje jej jej następczyni, szara myszka. W jej głowie Rebeka rośnie do miana legendy. Wciąż zadręcza się myślą o tym, jak blado wypada przy poprzedniej żonie swojego ukochanego. Wierzy, że ten nigdy nie pokochałby takiego byle jakiego stworzenia, młodego, niedoświadczonego. Co często mnie bawiło, narratorka utrzymuje, że chciałby mieć 36 lat i nosić czarne aksamity, jakby wiek i strój miały być przepustką do życiowego doświadczenia.
Rozważania narratorki na temat poprzedniej żony swego męża rosną tu do rangi neurozy. I pewnie biedulka straciłaby w końcu rozum gdyby nie pewna noc w czasie której wypłynął trup…
Odczucia i refleksje jakie odzwierciedla powieść, ten paraliżujący lęk przed widmem poprzedniej pani domu spokojnie można zakwalifikować do powieści gotyckiej, ale następuje zwrot i wchodzimy w sferę kryminału. Tu widmo Rebeki nabiera właściwego kształtu, jej postać jest jeszcze silniejsza, choć nie mniej martwa. Wreszcie poznajemy Rebekę taką jaką była, poznajemy przyczyny oschłości Maxa de Wintera względem młodej żony. Spokojnie mogę powiedziecie że Daphne du Maurier stworzyła tu postać psychopaty, bodajże pierwszego literackiego antybohatera, którego można by bez trudu zdiagnozować pod kątem takiego właśnie zaburzenia. Bezwzględność, brak moralności, powierzchowny urok to wszytko te właśnie składowe. Daphne świetnie sobie poradziła z rozegraniem tej partii szachując emocjami. Któż by się spodziewał?
Oglądając film i czytając książkę miałam wrażenie, że Du Maurier czerpała nieco z Poego, konkretnie z “Grobowca Ligei“. Nie wiem, czy to trafna uwaga, ale obydwie historie mają wiele wspólnego. Z resztą, przeczytajcie i sprawdzicie sami, Daphne nie zawodzi ani pod względem formy ani treści.
Moja ocena:9/10